maandag 22 januari 2018

Laat Oma thuis












Laat oma thuis, heeft niets met oma te maken maar met oordelen, meningen en adviezen. 

Daar wilde ik ook over schrijven maar het werd een verhaal over mijn trouwe, lieve hond Sipke.

Dat het nieuwe jaar maar goed voor jou is begonnen! Gelukkig Nieuwjaar roepen doe je niet meer na de 15e geloof ik. Maar  ik wens je nog 11 mooie  maanden toe! En hoe ben je de Kerst en Oud en Nieuw momenten doorgekomen? Met enkele vrienden? Met familie? Of was je misschien alleen? Ik hoop het niet voor je, met de Kerst is dat toch niet zo fijn.

  Wat mij betreft kan ik best een dag alleen zijn en dat was ik dan ook de eerste Kerstdag maar gelukkig wel de tweede dag met zoon en dochter en kleinkinderen. Ik dacht dat ik het niet erg zou vinden om alleen te zijn maar dat vond ik juist wel en dat kwam echt doordat mijn hond er niet meer was.

 Met hem voelde ik me eigenlijk nooit alleen, elke beweging van mij volgde hij met zijn trouwe ogen. Wat mis ik mijn trouwe kameraad , mijn lieve hond.  De leegheid is voelbaar, vooral als je binnen komt. Je realiseert je dat allemaal niet zo, behalve als hij er niet meer is.



Ella met Sipke

 Hij was altijd enorm aanwezig met zijn grote lijf, zijn lieve kop kop en trouwe ogen. En toch is dit niet de eerste hond die ik in moest laten slapen maar de vijfde. En het went dus nooit, een groot leeg gat laat hij achter. Ik heb nog wel een poes en die gaat binnenkort ook naar de poezenhemel , hij is al twintig, doof en bijna blind en ook ontzettend lief.

 Nou, je leest het wel, de opgewektheid spat er vanaf. De nadelen van het ouder worden, je gaat van alles missen.

Vanavond waren Nora en Ella, mijn kleindochters hier en ze hadden een site ontdekt met allemaal honden die je kunt adopteren. Veel honden komen uit het buitenland, maar ook honden die om wat voor reden dan ook naar een ander baasje moeten. Ze hadden blijkbaar besloten dat Oma maar zo gauw mogelijk een andere hond moest nemen.

 O oma, kijk eens, zo schattig. en kijk hier eens, o Oma, deze hond moet je zien, zoooo schattig, nee deze Oma, ik ga bijna dood die is zoooooo lief....

Ik ga bijna dood? Ja, een nieuwe kreet , het is zooooo leuk en zoooooo lief en Oma, deze hond MOET je nemen. Kijk nou naar die oren Oma, te schattig!!

 Jammer hoor meiden, ik neem nog helemaal niets en ik zeg niet nooit niet, maar ik wil nog even wachten. Want....ik voel me niet meer schuldig als ik alleen de deur uitga, geen grote ogen die treurig kijken. Ik kan zo maar weg! Buiten is het hondenweer, waarom heet dat zo? Wat ben ik blij dat ik niet verplicht naar buiten hoef.... hoewel dat toch een pluspunt is, verplicht naar buiten. Maar nu even niet!. En als het droog is ga ik zelfs even naar het bos en neem ik de buurhond mee, die altijd wel uit wil. soms ga ik alleen, maar dat is toch een beetje vreemd, heb het idee dat mensen me wat meewarig aankijken. Niemand loopt alleen in het bos toch? Is ze misschien zielig? Of is ze misschien alleen?
Ik heb iemand gekend die haar hondenriem meenam, om maar niet aangestaard te worden. Wandelen in het bos, dat doe je niet in je eentje. Met hond kan het altijd! En nog iets, de sociale functie van je hond is dat je altijd een praatje maakt, over je hond ja. Maar dat praatje mis ik wel.

Met de dood de afgelopen dagen weer zo dichtbij, begrijp ik zo goed dat wij, senioren, dat allemaal wel een of meerdere keren hebben meegemaakt. Verlies bedoel ik. Een mens verloren, een dier verloren, we weten wat pijn is. Misschien weten we ook dat het met de tijd slijt en hoe moeilijk het is om jezelf die tijd te geven.  Ieder ouder mens is wel een keer in diepe rouw geweest.

 Vreemd eigenlijk dat ik me dat nu zo realiseer en ik denk dat het ook de reden is waarom het zo moeilijk is, als je weer graag iemand wil ontmoeten om een stuk leven mee te delen. De vorige partner is altijd aanwezig en terecht natuurlijk, maar soms zijn alle foto's en verhalen wel een beetje veel en kunnen een kennismaking in de weg staan.

Een aantal jaren geleden heb ik me op een dating site ingeschreven. Ja, deze Oma is modern. Na een paar maanden had ik het wel gezien, het was, laten we zeggen, niet zo mijn ding. Ik weet wel dat het niet mee valt om een nieuwe partner te vinden, we zijn zo verknocht aan de partner die er niet meer is, om wat voor reden dan ook. Dat is wel een onderwerp voor een ander blog, eigenlijk wilde ik dit blog schrijven over Oma, laat je Oordelen, Meningen en Adviezen thuis. OMA dus. En hoe moeilijk dat is. Zelfs dat lukte niet, ik schreef over mijn hond. En ja, het heeft me toch wel goed gedaan.







Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wil je reageren? Dat kan hier

Oma in de box

Oma in de box Ouderen worden graag in de reclame gebruikt. Wij als ouderen zijn kennelijk goud waard, er is altijd wel een rec...