woensdag 28 februari 2018

Oma in de box




Oma in de box








Ouderen worden graag in de reclame gebruikt. Wij als ouderen zijn kennelijk goud waard, er is altijd wel een reclame te zien, waarin oma of opa of  een gepensioneerde mee speelt. Maar een Oma in een box? Jazeker, maar dan in een skibox, boven op een auto. Hoe verzin je het. Maar het kan nog gekker. Als me goed herinner was er ook een verhaal over Oma in een caravan, haar kinderen ontdekte haar pas in de caravan  toen ze thuis kwamen van vakantie. . Maar volgens mij was dit toch ook een broodje aap.

Maar Oma in de skibox dan. Gezin gaat op vakantie en stopt bij een benzinestation om iets te eten te halen. Zoon, ik neem aan dat het de zoon is, doet de skibox open en kijk nou, daar ligt Oma in, wakker en wel, ze heeft niet geleden van de lange trip in de skibox, misschien zelfs wel geslapen! Vrolijk komt ze overeind, want haar zoon heeft een beker koffie voor haar gehaald. Oma gebruikt zoetjes en jawel, met twee zoetjes, daar heeft hij aan gedacht. Hoe kom je erop.






En dan deze parodie op de gezondheidszorg . Om te lachen maar tegelijk heel verschrikkelijk. Ik durf te zeggen dat dit nooit onze toekomst zal worden.

Of onlangs de reclame van een 90 jarige oma die zo graag nog eens wilde skydiven, maar er nog nooit toe gekomen was. Ik stel me zo voor, de kinderen bij elkaar,  wat zullen we Oma geven voor haar verjaardag, ze wordt wel negentig! Zullen we een High Tea voor haar regelen?
Ach nee joh, dat is zo gewoon,  ik heb gehoord dat ze altijd nog een keer wilde skydiven, zullen we haar dat voor haar verjaardag geven? Goed idee toch.Dat gaan we even regelen. Ik weet zeker dat ze uit het vliegtuig durft te springen en ze wordt natuurlijk vast gehouden. Oma wil dat wel, ze is niet bang. 

 Maar jammer, dat het bedrijf waar je dat kunt doen niet mee wil werken. Wat een service. Ze vinden het niet verantwoord. O, gelukkig heb ik gehoord dat er iets bestaat dat bijna lijkt op skydiven, je drijft op warme lucht. Het is een nieuw soort uitje en dan hoeft ze niet uit een vliegtuig te springen. Misschien is dat een leuk alternatief en ja hoor, Oma draait rond op de warme lucht en ze geniet zichtbaar. Als haar gevraagd wordt hoe ze het heeft gevonden zegt ze blij:" Een geweldige ervaring, ik wilde toch wel eens wat anders op mijn negentigste"!

 Natuurlijk wil je wel eens wat anders, maar ik denk dat ik op mijn negentigste, als ik er nog ben, heel blij word van een High Tea! Van de reclame van de skibox is me nu niet echt bij gebleven waar het over ging en dat is toch waar reclame voor is. 

De Opa's doen het beter, er is een heel leuk reclamefilmpje van de NS waarin twee Opa's met de trein naar Parijs gaan. Ze genieten zich helemaal suf daar en het is gewoon leuk. Daar heb je wat aan en het ging gewoon over treinreizen.





Echt een gaaf filmpje! 

Dan zijn er nog Oma's die erg lenig zijn. die zomaar in spagaat kunnen staan tegen een lantaarnpaal. Ja, u leest het goed. Staat ze zo op de bus te wachten? Gelukkig is dit wel een uitzondering.
 Het is alsof we moeten bewijzen dat we nog mee kunnen komen, maar geen haar op m'n hoofd die er vroeger aan zou denken om deze dingen te doen toe ik nog niet deze leeftijd had.  Behalve het reisje naar Parijs dan. 




Heb ik verder nog iets leuks te vertellen? Jazeker, ik word binnenkort voor de zesde keer Oma, nou ja, binnenkort duurt nog tot eind april, maar ik verheug me er heel erg op. En ik ben ook al Overoma, vroeger zeiden we overgrootmoeder. 

 De kleinzoon van mijn tweede man en zijn vrouw hebben een prachtig meisje gekregen.  Geen bloedband met mij dus, dat niet. Ik geniet er wel van, het is zo'n schattig kindje! Ik kan me nog herinneren dat ik een overgrootmoeder had. Ze leek oud, heel oud, wel honderd! Veel weet ik er niet meer van af.

Het klinkt allemaal wat ingewikkeld, mijn man leeft niet meer,  maar zijn oudste zoon, toen met vrouw en kinderen wonen naast mij. De kinderen zijn volwassen en inmiddels het huis uit. En ik wil het even zeggen, het zijn de beste buren die je zou kunnen hebben en ik ben daar heel dankbaar voor. Buiten de gezelligheid geeft het ook een gevoel van veiligheid dat er iemand voor je is, mocht dat nodig zijn!

 Ik ben ook heel blij met mijn kleinkinderen, ze brengen plezier in mijn leven en ik vind het fijn als ze bij me zijn. En dan straks een baby, d tweede van mijn jongste dochter, hoe leuk is dat. Groot nadeel wel, ze wonen in Curaçao en dat is niet naast de deur. Gelukkig ga ik er vaak naar toe en het is nu eenmaal zo. 

Nog een paar tips, het is op dit moment heel koud en dan krijg ik meteen last van mijn spieren. Helaas is het zo dat ik  last heb van artrose, niks aan te doen dus.  Toch is het dit jaar minder dan anders.En dat komt omdat ik Finitro neem, pillen met alles erin, en het mooie is dat ze daadwerkelijk helpen. Ik heb weinig pijn en als u op de volgende link klikt, is er nog meer informatie. Echt een aanrader! En dit promoot ik uit ervaring hoor.



Finitro Forte Plus

Finitro wordt beschouwd als hoogwaardig voedingssupplement.
Het verouderingsproces, erfelijke aanleg, een langere levensverwachting maar ook externe invloeden als overgewicht en intensief sporten kunnen invloed hebben op ons kraakbeen. Het kan daarom zinvol zijn om Finitro te gebruiken.
Finitro bevat Harpagophytum en Boswelia extract waarvan bekend is dat deze de kwaliteit van kraakbeen ondersteunt en heeft deze in een enkel product samengebracht.
Klik bij de pagina die te voorschijn komt op Nederland en dan wijst het zich vanzelf.

En voor mijn heel droge huid, nog steeds de geweldige creme van de Lidl, potje voor 2.50 en het heet aqua moisturising cream. 

En zaterdag zijn de meiden weer bij elkaar. Mijn dierbare vriendinnen. Al vijfentwintig jaar, elke eerste zaterdag van de maand delen we ons lief en leed en sparen onszelf en de ander niet.  We hebben het echt over van alles, het zijn heel boeiende gesprekken, ik heb er wel eens aan gedacht om ze op te nemen. Het lijkt een beetje op de TV serie van de Golden Girls van vroeger. Alles gaat over de tong en we lachen wat af. Het is ons heel dierbaar geworden. waar hebben we het dan allemaal over? Tja, je kunt het zo gek niet bedenken. Volgende keer misschien meer. 
En...het is mooi maar glad buiten. En heel koud. Dus pas op. Oma kan het niet laten...










maandag 22 januari 2018

Laat Oma thuis












Laat oma thuis, heeft niets met oma te maken maar met oordelen, meningen en adviezen. 

Daar wilde ik ook over schrijven maar het werd een verhaal over mijn trouwe, lieve hond Sipke.

Dat het nieuwe jaar maar goed voor jou is begonnen! Gelukkig Nieuwjaar roepen doe je niet meer na de 15e geloof ik. Maar  ik wens je nog 11 mooie  maanden toe! En hoe ben je de Kerst en Oud en Nieuw momenten doorgekomen? Met enkele vrienden? Met familie? Of was je misschien alleen? Ik hoop het niet voor je, met de Kerst is dat toch niet zo fijn.

  Wat mij betreft kan ik best een dag alleen zijn en dat was ik dan ook de eerste Kerstdag maar gelukkig wel de tweede dag met zoon en dochter en kleinkinderen. Ik dacht dat ik het niet erg zou vinden om alleen te zijn maar dat vond ik juist wel en dat kwam echt doordat mijn hond er niet meer was.

 Met hem voelde ik me eigenlijk nooit alleen, elke beweging van mij volgde hij met zijn trouwe ogen. Wat mis ik mijn trouwe kameraad , mijn lieve hond.  De leegheid is voelbaar, vooral als je binnen komt. Je realiseert je dat allemaal niet zo, behalve als hij er niet meer is.



Ella met Sipke

 Hij was altijd enorm aanwezig met zijn grote lijf, zijn lieve kop kop en trouwe ogen. En toch is dit niet de eerste hond die ik in moest laten slapen maar de vijfde. En het went dus nooit, een groot leeg gat laat hij achter. Ik heb nog wel een poes en die gaat binnenkort ook naar de poezenhemel , hij is al twintig, doof en bijna blind en ook ontzettend lief.

 Nou, je leest het wel, de opgewektheid spat er vanaf. De nadelen van het ouder worden, je gaat van alles missen.

Vanavond waren Nora en Ella, mijn kleindochters hier en ze hadden een site ontdekt met allemaal honden die je kunt adopteren. Veel honden komen uit het buitenland, maar ook honden die om wat voor reden dan ook naar een ander baasje moeten. Ze hadden blijkbaar besloten dat Oma maar zo gauw mogelijk een andere hond moest nemen.

 O oma, kijk eens, zo schattig. en kijk hier eens, o Oma, deze hond moet je zien, zoooo schattig, nee deze Oma, ik ga bijna dood die is zoooooo lief....

Ik ga bijna dood? Ja, een nieuwe kreet , het is zooooo leuk en zoooooo lief en Oma, deze hond MOET je nemen. Kijk nou naar die oren Oma, te schattig!!

 Jammer hoor meiden, ik neem nog helemaal niets en ik zeg niet nooit niet, maar ik wil nog even wachten. Want....ik voel me niet meer schuldig als ik alleen de deur uitga, geen grote ogen die treurig kijken. Ik kan zo maar weg! Buiten is het hondenweer, waarom heet dat zo? Wat ben ik blij dat ik niet verplicht naar buiten hoef.... hoewel dat toch een pluspunt is, verplicht naar buiten. Maar nu even niet!. En als het droog is ga ik zelfs even naar het bos en neem ik de buurhond mee, die altijd wel uit wil. soms ga ik alleen, maar dat is toch een beetje vreemd, heb het idee dat mensen me wat meewarig aankijken. Niemand loopt alleen in het bos toch? Is ze misschien zielig? Of is ze misschien alleen?
Ik heb iemand gekend die haar hondenriem meenam, om maar niet aangestaard te worden. Wandelen in het bos, dat doe je niet in je eentje. Met hond kan het altijd! En nog iets, de sociale functie van je hond is dat je altijd een praatje maakt, over je hond ja. Maar dat praatje mis ik wel.

Met de dood de afgelopen dagen weer zo dichtbij, begrijp ik zo goed dat wij, senioren, dat allemaal wel een of meerdere keren hebben meegemaakt. Verlies bedoel ik. Een mens verloren, een dier verloren, we weten wat pijn is. Misschien weten we ook dat het met de tijd slijt en hoe moeilijk het is om jezelf die tijd te geven.  Ieder ouder mens is wel een keer in diepe rouw geweest.

 Vreemd eigenlijk dat ik me dat nu zo realiseer en ik denk dat het ook de reden is waarom het zo moeilijk is, als je weer graag iemand wil ontmoeten om een stuk leven mee te delen. De vorige partner is altijd aanwezig en terecht natuurlijk, maar soms zijn alle foto's en verhalen wel een beetje veel en kunnen een kennismaking in de weg staan.

Een aantal jaren geleden heb ik me op een dating site ingeschreven. Ja, deze Oma is modern. Na een paar maanden had ik het wel gezien, het was, laten we zeggen, niet zo mijn ding. Ik weet wel dat het niet mee valt om een nieuwe partner te vinden, we zijn zo verknocht aan de partner die er niet meer is, om wat voor reden dan ook. Dat is wel een onderwerp voor een ander blog, eigenlijk wilde ik dit blog schrijven over Oma, laat je Oordelen, Meningen en Adviezen thuis. OMA dus. En hoe moeilijk dat is. Zelfs dat lukte niet, ik schreef over mijn hond. En ja, het heeft me toch wel goed gedaan.







dinsdag 26 december 2017

Kerstmis en Sipke






Kerstmis, eerste kerstdag. Ik kijk naar buiten, somber, saai druilerig weer. Niet koud, typisch kerstweer wat we de laatste twintig jaar hebben. Ik wil graag mijn lezers een heel fijne Kerst wensen met veel familie gezelligheid, veel liefde en weinig irritaties. Dat het er maar zo uit mag zien.






En niet zo


Afbeeldingsresultaat voor kerst stress gif


Dit is wel heel erg toch?

Mijn eigen Kerstmis is getekend door het verlies van mijn hond. Veertien dagen geleden is hij overleden en o, wat mis ik hem. Sipke was mijn trouwe vriend, mijn maatje en hoewel hij de laatste tijd wel slechter werd, kwam dit toch als een verrassing.10 jaar geleden kwam hij op ons pad. We vonden hem via een stichting die honden uit Spanje hier naar toe haalt en hij was een pup die in de zogenaamde dodencel was gevonden.

 Klinkt nogal oorlogsachtig, maar dat doen ze zo in Spanje waar veel te veel zwerfhonden zijn, ik ga daar maar niet verder op in. Sipke heette eigenlijk Lyron en zat in een opvang gezin en daar gingen we naar toe om te kijken wie hij was en hoe hij het deed. 

Temidden van 5 andere opvanghonden en de kinderen van de vrouw die hem opving, was jij, Lyron een toonbeeld van rust. Je liet de kinderen aan je plukken en trekken, was sociaal naar de andere honden en we waren gelijk verkocht. Ook al omdat je er zo schattig uitzag met een ruige dikke vacht, een mooie tekening op je kop, trouwhartige ogen en een paar enorme poten, wat betekende dat je een grote hond werd.

 Ik hou van grote honden, we hadden er de ruimte voor.  En zo kwam Lyron in ons gezin. Mijn jongste dochter doopte hem meteen om tot Sipke,en werd Lyron een heel Hollandse hond.

Is het geen schatje, zo zag hij er dus uit, wel iets groter want hij was al een paar maanden. Sipke groeide razend snel en uiteindelijk werd het echt een hele grote hond. Met een gouden hart, de kleinkinderen waren dol op hem, de poes was dol op hem, de kippen waren dol op hem. Vechten met andere honden deed hij niet, de meesten waren al geïntimideerd als ze hem zagen.

 Wel was je een enorme jager, deed in het bos, waar ik vlak bij woon, je eigen ding. Ging achter de herten aan maar greep er nooit een, je was toch niet snel genoeg. Liet mij rustig twintig minuten wachten voordat je te voorschijn kwam als we naar huis gingen. Oei, wat kon ik boos op je worden.

 Uiteindelijk had ik in de gaten dat je er precies op lette wanneer ik echt naar huis ging en dan te voorschijn kwam.

 Het laatste jaar gebeurde hij iets waardoor je kreupel werd en het was niet te achterhalen hoe dat kwam. De bezoeken aan de dierenarts begonnen, medicijnen, meer medicijnen, je was te oud om te opereren. Je kreeg hartproblemen en uiteindelijk gaf je het op. En wanneer is het dan het moment? Ik heb altijd geloofd dat ik het wel zou weten wanneer het zover was, maar ik vond het nu heel erg moeilijk. Je lag buiten op het gras, wilde met moeite naar binnen komen. Je had moeite met ademen. Je keek me aan en ik zag dat je ogen anders waren, veel donkerder.  De dierenarts die ik had gebeld en die avond kwam ze en bekeek hem rustig. Was dit het moment? Ze zei tegen mij: Als het mijn hond was, liet ik hem nu inslapen. Ik was eigenlijk blij, maar ook zo verdrietig toen ik dit hoorde. En ik wist dat ze gelijk had. Op de plek waar je lag, liet ze je inslapen  en het ging allemaal heel rustig en met zorg en liefde, maar o, het voelde zo erg. 

Lieve relaxte hond, ik heb zo van je genoten en je bent er niet meer. Niet meer je trouwe kop in mijn handen, niet meer in je ogen kijken wanneer je me echt aan keek. Niet meer kroelen in die dikke vacht en niet meer genieten gewoon van jou als je uitgestrekt op de bank lag. Ja, van mij mocht dat wel. En het veilige gevoel, dat er nu ook niet meer is want je was was heel erg waaks en dat was heel prettig. Lieve lieve Sipke, lief hondebeest, bedankt voor je onvoorwaardelijke liefde, want dat was het en wie weet, zien we elkaar ooit terug.

'Hallo, HALLO, ik ben er ook nog.'


Reageren kan op marionmebius@gmail.com. of op Facebook, je krijgt altijd antwoord.

vrijdag 22 december 2017

Ben je oud en voel je je eenzaam?


Ben je oud en voel je je eenzaam? Een update.








Ik ben oud, volgens mijn kleinkinderen, heel oud.

 De vraag van mijn kleinkinderen is, Oma, hoe oud ben jij?
 Heel oud, schatje. Ja Oma, maar hoe oud ben je dan?

 Dat zeg ik niet lieverd. Oma, ben jij al zestig?
 Jazeker.

 Dan ben jij al heel oud Oma. De oma van Jip is 55, dan ben jij dus al heel oud. Einde discussie.




 

 Waarom zeg ik niet hoe oud ik echt ben?

 Daar heb ik gewoon geen zin in.

Ik voel me gewoon nog niet echt oud, ben altijd bezig,maar soms ben ik wel echt moe, dat wel.

Geen zin om te zeggen dat ik al in de zeventig ben, zelfs dat vind ik lastig om precies te zeggen hoeveel jaren in de zeventig.

 Waarom?  Omdat ik het zo oud vind klinken, ha ha.

Zie ik er uit als iemand van in de zeventig?

 Geen idee, ik geloof het niet als ik naar mijn vergelijkingsmateriaal kijk, mag ik niet klagen. 

 Eerlijk gezegd, denk ik dat iedereen dat van zichzelf vindt. Ik zie er echt jonger uit, denk je al gauw. 

Behalve op die dagen als ik gekreukeld mijn bed uitkom. En behalve op die momenten dat ik merk dat ik moeite heb met de gespen van mijn schoenen vast te maken. Ik ben gewoon te stijf om ver te bukken. Uiteindelijk lukt het wel maar toch....

 Hoezo goed eruit zien. Echt zeventig hoor, echt dik in de zeventig.

 Waar gaat deze blog naar toe?

 O ja, over oud en eenzaam.

 Ik lees in de krant: Na ongeveer 75 jaar kunnen mensen te maken krijgen met een opeenstapeling van verschillende gebeurtenissen die eenzaamheid in de hand werken.

 Dan moet je denken aan het overlijden van de partner of vrienden, beperkte mobiliteit of handicaps.

 Eenzaamheid is, je niet verbonden voelen, je mist een hechte emotionele band met anderen. Dat is de definitie van eenzaamheid. 





Nou, daar staat het dan.

 Op deze leeftijd kun je je enorm eenzaam voelen als je alleen bent en dat is niet hetzelfde.

 Ik heb het alleen zijn, leren waarderen, ik houd ervan om lekker mijn eigen dingen te doen.

 Om overdag in bad te zitten met veel schuim. 

 Om te eten wat ik lekker vind. Zoals vanavond, een lekker toetje, slagroom opgeklopt met cacao en nepsuiker omdat ik diabetes heb en het zoete niet kan laten.

 Soms ga ik heel laat naar bed. Soms slaap ik overdag.

 En, ik heb een elektrische deken, helemaal te gek.

Echt, als ik me in mijn warme bed laat glijden is dat zo'n luxe gevoel. Allemaal dingen waarbij ik me goed voel en niet eenzaam.

 Maar ik ken ook momenten waarop ik huilend door het bos loop en diep ongelukkig en eenzaam ben.
 Maar eerlijk gezegd, is dat al weer een tijdje geleden.

Eenzaam ben ik wel, wanneer ik even gezellig wil kletsen over dingen die ik heb mee gemaakt

 Een heerlijk borreltje drinken met z'n tweeën. Feedback wil hebben.

 Vanmorgen op de tennisbaan, jazeker ik tennis en ben nog lang niet de oudste, hadden we hier een gesprek over.
 Er was een overlijdensbericht van de man van een tennisvriendin.

 Hij was dement en niet meer thuis en na een moeilijke weg, voor hun beiden, nu overleden.

  Wij, vier vrouwen waarvan drie zonder partner, voelen enorm met haar mee.  We waren het er over eens dat  wat we het meeste missen, de aanwezigheid is van degene die er niet meer is.

 Logisch ja, maar het klinkt wel een beetje raar. Maar wat missen we dan van diegene? Zijn of haar aanwezigheid.

 Iemand die op je wacht dus, blij is als je er bent.

  De aanraking, een gesprek, belangstelling, vertellen wat je hebt gedaan, samen dingen doen. Ik vertel natuurlijk niets nieuws.

Het gemis is zoiets als een amputatie, het is onvermijdelijk en nu moet je leren omgaan met de nieuwe situatie. 

Een nogal onmogelijke taak als je lang samen bent geweest.

Wat kan je dan helpen met deze gevoelens van eenzaamheid?

 Kinderen en kleinkinderen kunnen een enorme troost zijn. Als je zo gelukkig bent en je ze hebt. 

 Ik pas nog een middag op in de week. Verwen ze met lekkere dingen,  of we gaan naar de kringloop en kopen iets.

 Aanrader voor oppas oma's en opa's. Mijn kleinkinderen vinden het heel leuk bij de kringloop, waar ik woon hebben ze ook ijsjes en limonade.





Ik ben heel blij met mijn kinderen en kleinkinderen, ze worden steeds belangrijker.

 Ik knuffel met ze, praat met ze, herken dingen van mezelf in hun, en heb niet de directe verantwoording.

 Hoop alleen maar dat ze graag willen komen. Mijn eigen kinderen? De oudste is nu 50. Dat geloof je toch niet? 

En wat als je geen kinderen hebt?

 Misschien dat je vrienden of vriendinnen hebt met wie je dingen kunt delen.

 Ik heb bijvoorbeeld fantastische buren bij wie ik altijd aan kan kloppen of een glaasje wijn mee kan drinken en mijn verhaal even kwijt kan. 

En er is een heel belangrijk ding wat ik geleerd heb en wat ik graag wil zeggen,

 Oma weet het NIET altijd beter.

 Echt, als ik zie hoeveel oudere mensen denken dat ze gelijk hebben, of dat ze met meer respect behandeld willen worden, of meer verwachten van hun kinderen, dan ben je dom bezig.

 NIET DOEN. En al heb je gelijk, je hebt gewoon GEEN gelijk.

 Liever gelijk dan gelukkig? Wat een ellende en het levert niets positiefs op.

Nog een topper om je niet eenzaam te voelen is een huisdier, een hond of een kat, vogel of wat dan ook.

 Iets om voor te zorgen en in geval van een hond, om uit te laten zodat je buiten komt. En aaien en praten tegen ze, is heel goed voor je bloeddruk.


 Ik heb een vriend, hij heeft goudvissen en hij praat tegen ze. als hij langskomt, springen ze bijna uit het water en echt, je kunt ze zomaar aanraken, heel voorzichtig. Hij geeft eerlijk toe dat ze veel voor hem betekenen. 

En ik las pas geleden dat goudvissen het gezicht herkennen van degene die ze voert. Bizar toch? 

En tenslotte, natuurlijk de televisie en de computer.
 Ze zorgen er in ieder geval voor dat je je met andere dingen bezig houdt.

 Ik heb dus nu alles geschreven wat voor mij mij werkt. Misschien heb jij ook nog tips. Of misschien wil je iets delen over hoe je je voelt, of wil je iets kwijt over je leven...

 Aarzel niet en geef commentaar. Ik kijk ernaar uit en antwoord altijd.






Ik stuurde deze blog naar een vriend van mij en hier is wat hij antwoordde. Ik vond het zo leuk en zo gaaf, misschien heb je er wat aan.


Marion, Dank voor je mooie verhaal maar......zoals je weet heb ik ook gewerkt als reclame/marketing adviseur.

Daar maakte ik plannen met een target. Die target gedachte heb ik voor mijzelf toegepast en ik plan 103 te worden. 100 jaar voor een zo prettig mogelijk leven en 3 jaar om te klagen en misschien in een scootmobiel te rijden.

Zonder die 3 jaar zal ik dus nog 24 jaar prettig moeten leven om mijn target te halen!
Dat zijn meer dan 8000 dagen, 20.000 uur......dat is toch veel.
20.000 uur om naar de kinderen, vogeltjes en andere mensen te kijken.
Genieten van de mooie natuur op deze wereld. Helaas zijn er ook idioten op deze wereld die het fijne willen verpesten, dat ze dat met die instelling ook doen voor zichzelf zien ze  niet.


Een jaar geleden kwam er een nieuw hondje in ons leven, een mini schnautzer, niet alleen een schatje waarmee wij iedere dag om lachen maar ook een hanteerbaar formaat.
Marion ik moet opschieten met genieten ik heb nog maar 19999 uur. Liefs, Hans





zondag 3 december 2017

Het grote Sinterklaas feest



Het grote Sinterklaas feest





De intocht van Sinterklaas in 1955.Wat een feest was het! Hoe blij zijn de kinderen!





Intocht van de Sint 2 weken geleden. Ook nu is het feest en geen zwarte Piet meer te bekennen.




Zwarte Sinterklaas, is weer eens iets anders en natuurlijk, waarom niet?


Ik kom uit Amsterdam en herinner me de intocht nog goed. Met mijn vriendinnetjes ging ik naar het Leidseplein, ik denk dat daar bijna het einde van de intocht was, die altijd bij het Centraal Station begon.

Het zal niemand ontgaan zijn, het is bijna 5 december en sinterklaasavond.  Vanmiddag heb ik het al gevierd met mijn familie en het was bijzonder gezellig.

 Ook de ouders van mijn schoondochter waren er. Mooie surprises, ik vind dat zo knap, ik heb die creativiteit niet zo. Arthur had een zwembad gemaakt in een kijkdoos met het hoofdje van mijn kleindochter dat net boven de golven uitkomt. Ze is pas voor haar B diploma afgezwommen.

 Een schoorsteen voor mij, gemaakt van een schoenendoos, een virtual reality bril voor de vader van Olga. Hij kon de bril op zijn hoofd binden en kijken naar een paar leuke filmpjes op de I-phone. Helemaal te gek. Eerlijk gezegd had ik niet begrepen dat iedereen een surprise zou maken, dus had ik alleen een gedicht bij het cadeautje. 

 Ik kom trouwens met surprises meestal niet verder dan een gevulde taart van rijstkorrels met daarin het cadeautje of een vieze smeuïge ontbijtkoek in de vorm van een rollade. Met stroop wordt hij nog plakkeriger. Ik vond het altijd een grote grap wanneer iemand de rollade of taart uit elkaar moest plukken.




 Gedichten maken gaat me aanmerkelijk beter af.  Hoewel ik al heel veel jaren Sinterklaas vier, vind ik het nog steeds een feest. De kleinkinderen worden groter en doen leuk mee. De jongste, Ella, heeft nog het heilige geloof. Toch kwam er door de spanning aan het eind van de avond een uitbarsting. Ontlading zullen we dat maar noemen.

En nu maar hopen dat we volgend jaar een keer geen discussie hebben over Sint en de Zwarte Pieten, die in ieder geval in Amsterdam niet zwart meer zijn.

 Misschien wel terecht, ik weet het niet, er zijn nu veel meer donkere mensen die zich aangesproken voelen.

 Toch, als ik eerdere opnames van de sinterklaas optocht bekijk, een echte zwarte Piet ziet er fantastisch uit. En dan heb ik het alleen erover hoe hij eruit ziet, fonkelende ogen, witte tanden, gewoon leuker.

 Kinderen zien het niet eens hoe een Piet er uit ziet. Als hij maar grappig doet en snoep uitdeelt. En de kinderen zelf? Dat jongetje die zei op de televisie: "Hebben grote mensen nu echt helemaal niets anders te doen?" Hij heeft mijn hart gestolen. En gaan jullie nog sinterklaasavond vieren?  Een fijne Sinterklaas toegewenst!


























zondag 10 september 2017

is het nu al herfst?


Is het nu al herfst?



Vandaag , zondag 10 september, weet ik het zeker, de herfst is er al. Gelukkig schijnt, na een hele dag regen, het zonnetje, maar het is gewoon fris. En er gebeurt weer zoveel in de wereld, orkanen die huishouden, natuurgeweld dat niet te stoppen is, dat ik denk, mens, waar klaag je over. Ik heb inderdaad eigenlijk niets te klagen. Mijn huis staat er nog, ik heb van alles te eten.Ik heb zo te doen met de mensen die alles kwijt zijn. 

Ik mag wel een beetje klagen, over het feit dat ik artrose heb, dat zei de dokter van de week, artrose in beide handpalmen en die doen vandaag pijn. Ik denk dat ik overal artrose heb, want ik heb overal wel eens pijn. Wat is artrose eigenlijk en waarom doet het pijn?  

Kwaliteit van het kraakbeen wordt minder
Artrose is de meest voorkomende reumatische aandoening aan het bewegingsapparaat. Het kraakbeen gaat in kwaliteit achteruit; het wordt dunner en zachter. Dit leidt tot vervorming van het bot direct onder het kraakbeen. Er vormen zich aan de rand van het gewricht zichtbare en voelbare knobbels, osteofyten genoemd. Deze knobbels beperken de beweeglijkheid van het gewricht. Ook kunnen zenuwen bekneld raken, dat pijn, gevoelsstoornissen en krachtverlies veroorzaakt. 

En: Artrose is geen verouderingsproces, maar een slijtage proces. Hmmm,  wat is het verschil?

In de volksmond wordt artrose vaak in één adem genoemd met veroudering en slijtage, alsof mensen die artrose hebben oud en versleten zijn. Dat is niet juist. Ook wekt een woord als slijtage de indruk dat er niets aan te doen is, maar dat is niet het geval. Genezen lukt niet, maar er is wel degelijk iets aan te doen.
Hoe dan ook, vandaag heb ik last van mijn handen. Hier geef ik nog een keer de site Bewegen zonder pijn door, ik denk de beste informatie site op dit moment over pijnlijke gewrichten. Ik ga maar eens de groenlipmossel met curcumine proberen, schijnt zeer pijnstillend te werken. Heb jezelf ook nog een goede tip tegen pijn door artrose? 
Als je op de voorpagina van deze blog terechtkomt, kun je op dit artikel klikken en zie je een venster en daarin kun je iets schrijven. 
Heb je een tip, ik hoor het graag.

Leven met Reuma & ArtroseBehandelingen en nieuwe inzichten
 Dan nu een leuke video die een beetje blij  blij maakt, hoewel ik weet dat ze ingestudeerd is, dan kan niet anders natuurlijk maar  het plezier spat er vanaf. 

Een flashmob in het station van Antwerpen.
Gisteren kwamen wij vriendinnen weer bij elkaar, alle vier en we hebben weer heerlijk gepraat en gelachen en soms zijn we serieus. We waren er alle vier, niemand had het vergeten. Ik had mijn oude hond maar mee genomen.



En wat hadden we weer een moeite met namen, dat gaat dan zo, ik ben vorige week naar, o hoe heet het ook alweer, ik kan er niet opkomen...., ik kom er zo wel op, laten we maar eerst over iets anders hebben. Maar dat helpt niet want de volgende kan ook weer niet ergens op komen. Wel hebben we gemerkt dat als je het even los laat, de namen vanzelf weer komen. Met elkaar lachen we erom en zijn zo blij dat we het alle vier hebben,  maar soms is het best lastig als je in gesprek bent met iemand en je hebt weer moeite met een naam. Meestal gebruik ik mijn uitwijk strategie, ik ga het over de situatie hebben waar ik die persoon ontmoet heb en dat wil soms helpen.Waar we het dan over hebben?  Over het weer, het leek wel herfst, het onweerde en regende keihard.
We vroegen ons af wat literatuur was, dat had met de boekenclub te maken. We zijn er niet echt uitgekomen. Over onze tanden en over een gebit, ja ja. Over ons haar, werd het nu veel dunner of niet? De aanschaf van een andere auto, een rib uit je lijf




Ja, ik was er ook bij, een heerlijke middag dus .                                     

Dit alles onder het genot van koffie met iets lekkers, een glaasje wijn en een stokbroodje met lekkere kaas en filet americain. Het was weer ontzettend lekker en gezellig. Een serieuze noot ging over het feit dat we, als senioren, moeten oppassen dat we niet opgelicht worden. We blijken toch echt wel een doelgroep te zijn.Het was al laat en met een goed gevoel reden we weer naar huis, heel voldaan en moe, dat wel.













llig.

maandag 28 augustus 2017

Oud en de liefde



Oud en de liefde








En dan worden we ouder en wat een geluk als je met z'n tweeën oud wordt . We willen het heel graag beloven aan elkaar, natuurlijk blijf ik bij je,  maar we hebben er geen invloed op, het leven overkomt ons en vroeg of laat blijft er een achter. Dat is verschrikkelijk en je kunt je er niet op voorbereiden.
Ik heb twee keer afscheid moeten nemen, de eerste keer was ik 37 en bleef ik achter met onze drie kinderen. De tweede keer een stuk ouder en bleef ik alleen achter en dat is nog niet zo lang geleden.


Hoe moeilijk is dat, afscheid nemen en alleen verder gaan?  Ontzettend moeilijk natuurlijk, maar toch, met de tijd wordt het gemakkelijker en huil je niet meer elke avond in je bed. Je huilt niet meer bij elke gelegenheid die herinneringen oproept en op het laatst zijn je tranen opgedroogd. De dood is radicaal en het verdriet enorm maar het is toch iets anders dan scheiden. Vooral toen ik jong was en weduwe werd, troostte ik mezelf met de gedachte dat ik mijn man door de dood had verloren en niet door een scheiding. De bitterheid en narigheid die ik zag bij mensen die gingen scheiden, het was te erg en het ging vooral om de bitterheid. Ik dacht, hoe kun je dat je kinderen aandoen, dat verdriet.  Maar natuurlijk dacht ik later, dan hadden in ieder geval de kinderen hem nog kunnen zien als ik was gescheiden. Dat was zoveel waard geweest als de kinderen hun vader nog hadden kunnen meemaken.


Ik bleef achter met drie jonge kinderen maar het verdriet was niet lelijk of hatelijk. Ik geloofde niet zo in scheidingen en nog steeds niet maar heb niet meer die uitgesproken mening die ik toen had. Die was meer om mezelf te troosten en ik geloof zeker dat soms een scheiding niet is te voorkomen.


Maar het gemis is groot.




Natuurlijk mis je dit

Of dit
En dit

En vragen we ons af, wordt het ooit nog zo? Ontmoeten we ooit nog iemand waar ons hart sneller van gaat kloppen?





Wie zal het zeggen? Mijn vriendin van 86, is sinds een paar maanden verliefd. Het overkwam haar niet pats, boem, het ontstond langzaam, ook bij hem. Maar ze zijn nu zo verliefd, het is een feest om ze allebei zo gelukkig te zien.

En soms is het ook zo dat je alleen wil blijven met je herinneringen, sommige mensen voelen zich daar heel gelukkig bij. Ik heb minstens twee vriendinnen die absoluut geen relatie meer willen hebben, er is geen plaats meer voor.
Mijn kinderen en kleinkinderen zijn een bron van liefde, mijn vriendinnen, ik hou van ze. Mijn hond, ik houd vreselijk veel van hem maar wie weet, klopt de liefde nog een keer aan mijn deur in de vorm van een man.

Hoe kom je nu door zo'n periode van verlies heen? Gun jezelf de tijd, niet voor niets wordt gezegd, de tijd heelt alle wonden. De tijd doet echt een hoop, gun jezelf die tijd ook. Let ook op het verdriet van de je kinderen, kleinkinderen. Ook zij hebben verdriet en probeer erover te praten, Heb ik, achteraf gezien, veel te weinig gedaan omdat ik het zo druk had met mijn eigen verdriet.

Blijf je sociale dingen doen,anders word je misschien eenzaam. En leef niet in het verleden, niets mis met herinneringen maar ik train mezelf om in het NU te blijven, het verleden is niet te veranderen, hoe graag je dat zou willen. En dan merk je opeens, dat je weer plezier krijgt in je leven. Het verleden is voorbij, je kunt herinneringen koesteren, daar zijn ze voor. 
Met  boos zijn krijg je het verleden niet terug, never nooit.

Wat je ook NIET moet doen is klagen. Heb je er wel eens over nagedacht dat jij iets hebt wat anderen ook graag hadden willen hebben? 
Wat dat is? Oud zijn. Heel veel mensen hadden ooit oud willen zijn, heel veel mensen hebben het niet gehaald. Ze hadden graag hun kinderen, kleinkinderen, vrienden, willen blijven zien, het is niet gelukt. Toen ik me dit realiseerde was dat een eyeopener. Als je het zo bekijkt....

 Natuurlijk kun iemand heel erg missen maar dat is iets anders dan klagen. Word je nog ergens blij van? Je kinderen, je goede buren, je vrienden? Van het mooie weer zoals vandaag?
Je bent een kanjer, geloof me en daarom weer dit fantastische lied, in een andere uitvoering.





FORMIDABLE dat ben jij!















Oma in de box

Oma in de box Ouderen worden graag in de reclame gebruikt. Wij als ouderen zijn kennelijk goud waard, er is altijd wel een rec...