Kerstmis, eerste kerstdag. Ik kijk naar buiten, somber, saai druilerig weer. Niet koud, typisch kerstweer wat we de laatste twintig jaar hebben. Ik wil graag mijn lezers een heel fijne Kerst wensen met veel familie gezelligheid, veel liefde en weinig irritaties. Dat het er maar zo uit mag zien.
En niet zo
Dit is wel heel erg toch?
Mijn eigen Kerstmis is getekend door het verlies van mijn hond. Veertien dagen geleden is hij overleden en o, wat mis ik hem. Sipke was mijn trouwe vriend, mijn maatje en hoewel hij de laatste tijd wel slechter werd, kwam dit toch als een verrassing.10 jaar geleden kwam hij op ons pad. We vonden hem via een stichting die honden uit Spanje hier naar toe haalt en hij was een pup die in de zogenaamde dodencel was gevonden.
Klinkt nogal oorlogsachtig, maar dat doen ze zo in Spanje waar veel te veel zwerfhonden zijn, ik ga daar maar niet verder op in. Sipke heette eigenlijk Lyron en zat in een opvang gezin en daar gingen we naar toe om te kijken wie hij was en hoe hij het deed.
Temidden van 5 andere opvanghonden en de kinderen van de vrouw die hem opving, was jij, Lyron een toonbeeld van rust. Je liet de kinderen aan je plukken en trekken, was sociaal naar de andere honden en we waren gelijk verkocht. Ook al omdat je er zo schattig uitzag met een ruige dikke vacht, een mooie tekening op je kop, trouwhartige ogen en een paar enorme poten, wat betekende dat je een grote hond werd.
Ik hou van grote honden, we hadden er de ruimte voor. En zo kwam Lyron in ons gezin. Mijn jongste dochter doopte hem meteen om tot Sipke,en werd Lyron een heel Hollandse hond.
Is het geen schatje, zo zag hij er dus uit, wel iets groter want hij was al een paar maanden. Sipke groeide razend snel en uiteindelijk werd het echt een hele grote hond. Met een gouden hart, de kleinkinderen waren dol op hem, de poes was dol op hem, de kippen waren dol op hem. Vechten met andere honden deed hij niet, de meesten waren al geïntimideerd als ze hem zagen.
Wel was je een enorme jager, deed in het bos, waar ik vlak bij woon, je eigen ding. Ging achter de herten aan maar greep er nooit een, je was toch niet snel genoeg. Liet mij rustig twintig minuten wachten voordat je te voorschijn kwam als we naar huis gingen. Oei, wat kon ik boos op je worden.
Uiteindelijk had ik in de gaten dat je er precies op lette wanneer ik echt naar huis ging en dan te voorschijn kwam.
Het laatste jaar gebeurde hij iets waardoor je kreupel werd en het was niet te achterhalen hoe dat kwam. De bezoeken aan de dierenarts begonnen, medicijnen, meer medicijnen, je was te oud om te opereren. Je kreeg hartproblemen en uiteindelijk gaf je het op. En wanneer is het dan het moment? Ik heb altijd geloofd dat ik het wel zou weten wanneer het zover was, maar ik vond het nu heel erg moeilijk. Je lag buiten op het gras, wilde met moeite naar binnen komen. Je had moeite met ademen. Je keek me aan en ik zag dat je ogen anders waren, veel donkerder. De dierenarts die ik had gebeld en die avond kwam ze en bekeek hem rustig. Was dit het moment? Ze zei tegen mij: Als het mijn hond was, liet ik hem nu inslapen. Ik was eigenlijk blij, maar ook zo verdrietig toen ik dit hoorde. En ik wist dat ze gelijk had. Op de plek waar je lag, liet ze je inslapen en het ging allemaal heel rustig en met zorg en liefde, maar o, het voelde zo erg.
Lieve relaxte hond, ik heb zo van je genoten en je bent er niet meer. Niet meer je trouwe kop in mijn handen, niet meer in je ogen kijken wanneer je me echt aan keek. Niet meer kroelen in die dikke vacht en niet meer genieten gewoon van jou als je uitgestrekt op de bank lag. Ja, van mij mocht dat wel. En het veilige gevoel, dat er nu ook niet meer is want je was was heel erg waaks en dat was heel prettig. Lieve lieve Sipke, lief hondebeest, bedankt voor je onvoorwaardelijke liefde, want dat was het en wie weet, zien we elkaar ooit terug.
Reageren kan op marionmebius@gmail.com. of op Facebook, je krijgt altijd antwoord.
