Ben je oud en voel je je eenzaam?

Ben je oud en voel je je eenzaam? Een update.

Ik ben oud, volgens mijn kleinkinderen, heel oud.

 De vraag van mijn kleinkinderen is, Oma, hoe oud ben jij?
 Heel oud, schatje. Ja Oma, maar hoe oud ben je dan?

 Dat zeg ik niet lieverd. Oma, ben jij al zestig?
 Jazeker.

 Dan ben jij al heel oud Oma. De oma van Jip is 55, dan ben jij dus al heel oud. Einde discussie.

 

 Waarom zeg ik niet hoe oud ik echt ben?

 Daar heb ik gewoon geen zin in.

Ik voel me gewoon nog niet echt oud, ben altijd bezig,maar soms ben ik wel echt moe, dat wel.

Geen zin om te zeggen dat ik al in de zeventig ben, zelfs dat vind ik lastig om precies te zeggen hoeveel jaren in de zeventig.

 Waarom?  Omdat ik het zo oud vind klinken, ha ha.

Zie ik er uit als iemand van in de zeventig?

 Geen idee, ik geloof het niet als ik naar mijn vergelijkingsmateriaal kijk, mag ik niet klagen. 

 Eerlijk gezegd, denk ik dat iedereen dat van zichzelf vindt. Ik zie er echt jonger uit, denk je al gauw. 

Behalve op die dagen als ik gekreukeld mijn bed uitkom. En behalve op die momenten dat ik merk dat ik moeite heb met de gespen van mijn schoenen vast te maken. Ik ben gewoon te stijf om ver te bukken. Uiteindelijk lukt het wel maar toch....

 Hoezo goed eruit zien. Echt zeventig hoor, echt dik in de zeventig.

 Waar gaat deze blog naar toe?

 O ja, over oud en eenzaam.

 Ik lees in de krant: Na ongeveer 75 jaar kunnen mensen te maken krijgen met een opeenstapeling van verschillende gebeurtenissen die eenzaamheid in de hand werken.

 Dan moet je denken aan het overlijden van de partner of vrienden, beperkte mobiliteit of handicaps.

 Eenzaamheid is, je niet verbonden voelen, je mist een hechte emotionele band met anderen. Dat is de definitie van eenzaamheid. 

Nou, daar staat het dan.

 Op deze leeftijd kun je je enorm eenzaam voelen als je alleen bent en dat is niet hetzelfde.

 Ik heb het alleen zijn, leren waarderen, ik houd ervan om lekker mijn eigen dingen te doen.

 Om overdag in bad te zitten met veel schuim. 

 Om te eten wat ik lekker vind. Zoals vanavond, een lekker toetje, slagroom opgeklopt met cacao en nepsuiker omdat ik diabetes heb en het zoete niet kan laten.

 Soms ga ik heel laat naar bed. Soms slaap ik overdag.

 En, ik heb een elektrische deken, helemaal te gek.

Echt, als ik me in mijn warme bed laat glijden is dat zo'n luxe gevoel. Allemaal dingen waarbij ik me goed voel en niet eenzaam.

 Maar ik ken ook momenten waarop ik huilend door het bos loop en diep ongelukkig en eenzaam ben.
 Maar eerlijk gezegd, is dat al weer een tijdje geleden.

Eenzaam ben ik wel, wanneer ik even gezellig wil kletsen over dingen die ik heb mee gemaakt

 Een heerlijk borreltje drinken met z'n tweeën. Feedback wil hebben.

 Vanmorgen op de tennisbaan, jazeker ik tennis en ben nog lang niet de oudste, hadden we hier een gesprek over.
 Er was een overlijdensbericht van de man van een tennisvriendin.

 Hij was dement en niet meer thuis en na een moeilijke weg, voor hun beiden, nu overleden.

  Wij, vier vrouwen waarvan drie zonder partner, voelen enorm met haar mee.  We waren het er over eens dat  wat we het meeste missen, de aanwezigheid is van degene die er niet meer is.

 Logisch ja, maar het klinkt wel een beetje raar. Maar wat missen we dan van diegene? Zijn of haar aanwezigheid.

 Iemand die op je wacht dus, blij is als je er bent.

  De aanraking, een gesprek, belangstelling, vertellen wat je hebt gedaan, samen dingen doen. Ik vertel natuurlijk niets nieuws.

Het gemis is zoiets als een amputatie, het is onvermijdelijk en nu moet je leren omgaan met de nieuwe situatie. 

Een nogal onmogelijke taak als je lang samen bent geweest.

Wat kan je dan helpen met deze gevoelens van eenzaamheid?

 Kinderen en kleinkinderen kunnen een enorme troost zijn. Als je zo gelukkig bent en je ze hebt. 

 Ik pas nog een middag op in de week. Verwen ze met lekkere dingen,  of we gaan naar de kringloop en kopen iets.

 Aanrader voor oppas oma's en opa's. Mijn kleinkinderen vinden het heel leuk bij de kringloop, waar ik woon hebben ze ook ijsjes en limonade.

Ik ben heel blij met mijn kinderen en kleinkinderen, ze worden steeds belangrijker.

 Ik knuffel met ze, praat met ze, herken dingen van mezelf in hun, en heb niet de directe verantwoording.

 Hoop alleen maar dat ze graag willen komen. Mijn eigen kinderen? De oudste is nu 50. Dat geloof je toch niet? 

En wat als je geen kinderen hebt?

 Misschien dat je vrienden of vriendinnen hebt met wie je dingen kunt delen.

 Ik heb bijvoorbeeld fantastische buren bij wie ik altijd aan kan kloppen of een glaasje wijn mee kan drinken en mijn verhaal even kwijt kan. 

En er is een heel belangrijk ding wat ik geleerd heb en wat ik graag wil zeggen,

 Oma weet het NIET altijd beter.

 Echt, als ik zie hoeveel oudere mensen denken dat ze gelijk hebben, of dat ze met meer respect behandeld willen worden, of meer verwachten van hun kinderen, dan ben je dom bezig.

 NIET DOEN. En al heb je gelijk, je hebt gewoon GEEN gelijk.

 Liever gelijk dan gelukkig? Wat een ellende en het levert niets positiefs op.

Nog een topper om je niet eenzaam te voelen is een huisdier, een hond of een kat, vogel of wat dan ook.

 Iets om voor te zorgen en in geval van een hond, om uit te laten zodat je buiten komt. En aaien en praten tegen ze, is heel goed voor je bloeddruk.


 Ik heb een vriend, hij heeft goudvissen en hij praat tegen ze. als hij langskomt, springen ze bijna uit het water en echt, je kunt ze zomaar aanraken, heel voorzichtig. Hij geeft eerlijk toe dat ze veel voor hem betekenen. 

En ik las pas geleden dat goudvissen het gezicht herkennen van degene die ze voert. Bizar toch? 

En tenslotte, natuurlijk de televisie en de computer.
 Ze zorgen er in ieder geval voor dat je je met andere dingen bezig houdt.

 Ik heb dus nu alles geschreven wat voor mij mij werkt. Misschien heb jij ook nog tips. Of misschien wil je iets delen over hoe je je voelt, of wil je iets kwijt over je leven...

 Aarzel niet en geef commentaar. Ik kijk ernaar uit en antwoord altijd.






Ik stuurde deze blog naar een vriend van mij en hier is wat hij antwoordde. Ik vond het zo leuk en zo gaaf, misschien heb je er wat aan.


Marion, Dank voor je mooie verhaal maar......zoals je weet heb ik ook gewerkt als reclame/marketing adviseur.

Daar maakte ik plannen met een target. Die target gedachte heb ik voor mijzelf toegepast en ik plan 103 te worden. 100 jaar voor een zo prettig mogelijk leven en 3 jaar om te klagen en misschien in een scootmobiel te rijden.

Zonder die 3 jaar zal ik dus nog 24 jaar prettig moeten leven om mijn target te halen!
Dat zijn meer dan 8000 dagen, 20.000 uur......dat is toch veel.
20.000 uur om naar de kinderen, vogeltjes en andere mensen te kijken.
Genieten van de mooie natuur op deze wereld. Helaas zijn er ook idioten op deze wereld die het fijne willen verpesten, dat ze dat met die instelling ook doen voor zichzelf zien ze  niet.

Een jaar geleden kwam er een nieuw hondje in ons leven, een mini schnautzer, niet alleen een schatje waarmee wij iedere dag om lachen maar ook een hanteerbaar formaat.
Marion ik moet opschieten met genieten ik heb nog maar 19999 uur. Liefs, Hans