Oud en de liefde

Oud en de liefde

En dan worden we ouder en wat een geluk als je met z'n tweeën oud wordt . We willen het heel graag beloven aan elkaar, natuurlijk blijf ik bij je,  maar we hebben er geen invloed op, het leven overkomt ons en vroeg of laat blijft er een achter. Dat is verschrikkelijk en je kunt je er niet op voorbereiden.
Ik heb twee keer afscheid moeten nemen, de eerste keer was ik 37 en bleef ik achter met onze drie kinderen. De tweede keer een stuk ouder en bleef ik alleen achter en dat is nog niet zo lang geleden.


Hoe moeilijk is dat, afscheid nemen en alleen verder gaan?  Ontzettend moeilijk natuurlijk, maar toch, met de tijd wordt het gemakkelijker en huil je niet meer elke avond in je bed. Je huilt niet meer bij elke gelegenheid die herinneringen oproept en op het laatst zijn je tranen opgedroogd. De dood is radicaal en het verdriet enorm maar het is toch iets anders dan scheiden. Vooral toen ik jong was en weduwe werd, troostte ik mezelf met de gedachte dat ik mijn man door de dood had verloren en niet door een scheiding. De bitterheid en narigheid die ik zag bij mensen die gingen scheiden, het was te erg en het ging vooral om de bitterheid. Ik dacht, hoe kun je dat je kinderen aandoen, dat verdriet.  Maar natuurlijk dacht ik later, dan hadden in ieder geval de kinderen hem nog kunnen zien als ik was gescheiden. Dat was zoveel waard geweest als de kinderen hun vader nog hadden kunnen meemaken.


Ik bleef achter met drie jonge kinderen maar het verdriet was niet lelijk of hatelijk. Ik geloofde niet zo in scheidingen en nog steeds niet maar heb niet meer die uitgesproken mening die ik toen had. Die was meer om mezelf te troosten en ik geloof zeker dat soms een scheiding niet is te voorkomen.


Maar het gemis is groot.

Natuurlijk mis je dit

Of dit

En dit

En vragen we ons af, wordt het ooit nog zo? Ontmoeten we ooit nog iemand waar ons hart sneller van gaat kloppen?

Wie zal het zeggen? Mijn vriendin van 86, is sinds een paar maanden verliefd. Het overkwam haar niet pats, boem, het ontstond langzaam, ook bij hem. Maar ze zijn nu zo verliefd, het is een feest om ze allebei zo gelukkig te zien.

En soms is het ook zo dat je alleen wil blijven met je herinneringen, sommige mensen voelen zich daar heel gelukkig bij. Ik heb minstens twee vriendinnen die absoluut geen relatie meer willen hebben, er is geen plaats meer voor.
Mijn kinderen en kleinkinderen zijn een bron van liefde, mijn vriendinnen, ik hou van ze. Mijn hond, ik houd vreselijk veel van hem maar wie weet, klopt de liefde nog een keer aan mijn deur in de vorm van een man.

Hoe kom je nu door zo'n periode van verlies heen? Gun jezelf de tijd, niet voor niets wordt gezegd, de tijd heelt alle wonden. De tijd doet echt een hoop, gun jezelf die tijd ook. Let ook op het verdriet van de je kinderen, kleinkinderen. Ook zij hebben verdriet en probeer erover te praten, Heb ik, achteraf gezien, veel te weinig gedaan omdat ik het zo druk had met mijn eigen verdriet.

Blijf je sociale dingen doen,anders word je misschien eenzaam. En leef niet in het verleden, niets mis met herinneringen maar ik train mezelf om in het NU te blijven, het verleden is niet te veranderen, hoe graag je dat zou willen. En dan merk je opeens, dat je weer plezier krijgt in je leven. Het verleden is voorbij, je kunt herinneringen koesteren, daar zijn ze voor. 
Met  boos zijn krijg je het verleden niet terug, never nooit.

Wat je ook NIET moet doen is klagen. Heb je er wel eens over nagedacht dat jij iets hebt wat anderen ook graag hadden willen hebben? 
Wat dat is? Oud zijn. Heel veel mensen hadden ooit oud willen zijn, heel veel mensen hebben het niet gehaald. Ze hadden graag hun kinderen, kleinkinderen, vrienden, willen blijven zien, het is niet gelukt. Toen ik me dit realiseerde was dat een eyeopener. Als je het zo bekijkt....

 Natuurlijk kun iemand heel erg missen maar dat is iets anders dan klagen. Word je nog ergens blij van? Je kinderen, je goede buren, je vrienden? Van het mooie weer zoals vandaag?
Je bent een kanjer, geloof me en daarom weer dit fantastische lied, in een andere uitvoering.

FORMIDABLE dat ben jij!

Het blijde levensverhaal van Fientje

Het blijde levensverhaal van Fientje.

O, de Bee Gees, de prachtige muziek, altijd mooi, tijdloos! Echt genieten en zwijmelen.

Fientje begon haar leventje niet zo fijn toen ze bij mij kwam. Ik had haar opgehaald en haar voorzichtig in een mandje gelegd en achter in de auto gezet. Thuis gekomen zette ik het mandje in de keuken en liet haar er nog maar even erin zitten. Ik had wel eens gelezen dat je moest wachten tot het donker werd voor dat je haar bij een andere kip kon zetten en ik gaf haar wat te eten en te drinken. Toen het donker was haalde ik haar uit het mandje, ze gaf geen kik. Stil zat ze tegen me aan en ik schoof haar voorzichtig het hok in. Een klein protest volgde en toen was het stil. Ik was opgelucht, je weet maar nooit hoe het gaat en dit leek goed te gaan. 

Fientje is een kip, een kleine zwarte kip die ik op de kinderboerderij had gekocht. Ik had twee zwart-witte kippen en een daarvan was weg, door een vos gepakt dacht ik en één  kip is een beetje zielig, vandaar dus Fientje. Morgens werd ik wakker door een luid spektakel, er werd gevochten in het kippenhok. Het ging dus helemaal niet, Fientje werd enorm aangevallen en ik haalde haar gauw naar binnen en in het mandje en aaide haar tot ze rustig werd. 

Dan maar terug naar de vorige eigenaar maar die gaf niet thuis. Gelukkig hadden de buren ook kippen en die wilde Fientje wel opvangen want inmiddels kwam de tweede zwart-witte kip weer boven water,  was niet opgegeten dus, gelukkig maar en ze waren weer ontzettend gelukkig met elkaar. En drie kippen, dat ging helemaal niet.

En een paar dagen later overleed zwart-witte kip toch. Ze viel gewoon om, een hartstilstand.

Bij de buren ging het ook niet goed met Fientje en de andere haan en kippen, ze werd niet geaccepteerd en was helemaal kaal gepikt in haar nek, tot bloedens toe. Ze zat in een hokje met tralies en keek me zo zielig aan, ik kon wel huilen. Dat ging ze niet overleven, ik voelde me schuldig, ik was dit avontuur nu eenmaal aangegaan en moest er wat van maken, dus haalde ik haar weer terug. 

Wat een gedoe, nooit geweten dat kippen zo lastig konden zijn. Overgebleven zwart-witte kip wende uiteindelijk wel aan Fientje maar haalde toch vaak naar haar uit, vooral met eten. Overdag liet ik ze buiten en nachts in het hok. Op slot vanwege de vossen. Sipke mijn hond sloot vriendschap met Fientje, vanwege de lekkere eitjes denk ik. Hij is dol op eitjes.

Fientje groeide voorspoedig, ze werd mooi zwart en legde elke dag een ei. Ook nu wat natuurlijk een feest is, een vers probleemloos eitje.  En dat deed ze dan bij voorkeur in de keuken en op de kast. Hilarisch natuurlijk. Ze wachtte tot ik thuis kwam en liep dan snel de keuken in, vloog op de kast en legde na een uur een ei. Ze hechtte zich helemaal aan mij, ik was een soort moederkip geworden.

Van een zielig kaal gepikt kippetje is niets meer over, Fientje is een prachtige kip en wat zo gek is? De zwart-witte kip, die eigenlijk geen naam heeft,is veranderd in een haan. Ze kraait als een haan, echt waar en ze legt geen ei meer. En ze ze is dol verliefd op Fientje, het is een mooi gezicht. Dacht niet dat dit mogelijk was, eerst zo lelijk tegen haar en nu alleen maar beschermend. Het is dus een transgendere kip, of haan, hoe je het wilt bekijken.

Vandaar dus het blijde levensverhaal van Fientje.

Ik ben een fan van Stromae, een Franse zanger. Hij lijkt een beetje melancholisch en misschien wel stoned, maar hij kan prachtig zingen.  In een eerdere blog heb ik zijn nummer Formidable laten horen en ik luister er altijd met veel plezier naar. En ook dit nummer, L'été Indien is heerlijk om naar te luisteren, een beetje ondeugend dat wel en het heeft niets met ouder worden te maken. Gewoon leuk.

Hangt een beetje als los zand aan elkaar deze blog, maar goed, het is vakantie. Nog even een foto van mijn kleinzoon waar ik toch zo blij van word! 
Zooo lief!

Ik heb een heel zwaar leven

Ik heb een heel zwaar leven

                                                                                                                                                                                                                  

Ik heb een heel zwaar leven, is dat waar? Eerlijk gezegd zijn er echt wel momenten geweest in mijn leven dat ik het heb gedacht. Dat iedereen en vooral God mij in de steek had gelaten en dat ik meer verdriet en verlies dan een ander te verduren had. Maar toch, een heel zwaar leven? Dat kan ik echt niet zeggen.

Drie fantastische kinderen, vijf prachtige en lieve kleinkinderen, geweldige buren, lieve vrienden, wat wil ik nog meer? En ik kan ook heel veel opnoemen wat niet goed gegaan is in mijn leven, twee overleden echtgenoten, kanker in de familie, een kind dat een oog heeft verloren, dat was allemaal heel moeilijk, maar nu? Op dit moment? Een prachtig leven, echt waar. Ik geniet van het leven zoals het nu is. 

Mensen die klagen, daar heb ik het moeilijk mee. Bijna altijd gaat het over het verleden en als ik iets geleerd heb dan is het dat het verleden geweest is en er NU niet is. Niets maar dan ook niets kan het verleden veranderen al zou je dat nog zo graag willen. Je kunt erover praten tot je een ons weegt, er verandert niets. 

Veel mensen leggen ook de schuld bij een ander, je kent ze wel, het ligt nooit aan hun dat het niet goed gaat, ze zeggen dat ze het zo goed bedoeld hebben en ondertussen wordt de ander volledig afgebrand. 

Ik probeer klagende mensen uit de weg te gaan maar soms lukt dat niet. En ik vraag me oprecht af, zie je dan niet dat jij ook aan deze situatie bijgedragen hebt?

Iets anders, deze week was ik zo vergeetachtig, niet te geloven. Ik heb de laatste weken heel veel gedaan en ook druk met mijn hoofd bezig geweest. Ik vergeet!!!.

Naar de supermarkt geweest om melk te halen, gelijk nog wat boodschappen gedaan en ik kom thuis zonder melk .Dus moet ik weer naar de winkel.  Ik heb zes brillen in huis en kan geen bril meer vinden als ik beneden ben. Waar laat ik die dingen toch. Ik vind ze natuurlijk wel weer maar snap er niets van waarom ik een bril op het toilet vind en drie brillen in mijn tas.  Waar was ik met mijn gedachten?

 Ik zoek naar mijn autosleutels, ben ervan overtuigd dat ik ze in het vak gedaan heb waar ik ALTIJD de autosleutels in doe. Ik kan ze niet vinden, gelukkig heb ik nog een reservesleutel. Ik pieker me suf wat ik gisteren ook alweer aan had, o ja, een spijkerbroek. maar ook daar zitten ze niet in. Dan vind ik ze toch in mijn tas, in hetzelfde vak en helemaal onderin.

Vandaag krijg ik een berichtje van een vriendin. Is het goed dat ik om 11 uur kom koffiedrinken? Helemaal vergeten, echt waar en ik ben zo blij dat ze dat berichtje stuurt. Het stond in mijn agenda, dat wel maar als je dan niet in je agenda kijkt... En zo vergeet ik nog veel meer dingen, mijn telefoon mee te nemen en waar is mijn telefoon eigenlijk. Gelukkig heb ik nog een vaste lijn dus maar gauw mezelf bellen. 

Ik weet dus dat ik het te druk heb gehad en te weinig geslapen en dan gebeurt er dit. Tenminste, ik hoop dat het de oorzaak is.

Mijn vriendinnen hebben er ook wel eens last van. We zijn met ons vieren en zeker twee van de vier hebben het ook. Vriendin Coosje en ik. Al vijfentwintig jaar komen we eens in de vier weken bij elkaar, de eerste Zaterdag van de maand. Maar dat verandert nog wel eens en daar begint het, mailtjes over en weer, andere datum geprikt en dan loopt het wel eens spaak. Zo ook afgelopen Zaterdag vroegen wij ons af waar vriendin Coosje toch bleef. Het bleek dat ze nog in bed lag en dacht dat het de volgende week was. Nu gaan we toch echt een mailtje sturen een dag van te voren, gemakkelijk op te lossen toch. 

En het was heel gezellig en na een paar wijntjes helemaal!

                      

Eenzaam of alleen?

Eenzaam of alleen?

Het heel mooie lied van Ramses Shaffy. Ik was of ben een fan van hem en dit vind ik wel zijn mooiste lied en hoe lang geleden is het alweer.


Afgelopen Zondag ben ik naar Waalwijk geweest naar mijn oudste dochter en familie geweest, zo eens in de paar weken ga ik er naar toe.
De perfecte dag om erheen te rijden, Zwarte Zaterdag was geweest, dus geen files en caravans,  het weer leek eindelijk droog te blijven na een dramatische natte Zaterdag, dus keek ik zondagmorgen voorzichtig naar buiten. Het weer was prachtig

Zo was het Zondagmorgen, het zonnetje scheen, de paarden liepen te grazen en de vogeltjes kwetterden.. Ja, ik voel me gezegend, ik heb een geweldig uitzicht.

Dus op naar Waalwijk en inderdaad, met 1 uur en 15 minuten was ik daar en was er koffie en citroenvlaai, o, wat is dat toch lekker. Helaas mag ik niet teveel zoet, maar zoiets laat ik echt niet staan. Jongste kleindochter Anna was nog niet beneden, de andere, Maartje was aan het werk, ze werkt in haar vrije tijd in de HEMA.

Ik liep naar boven om Anna te verrassen en even te knuffelen, " Dag Oma, hoe vind je mijn kamer?"vroeg ze. Ik keek om me heen. " Prachtig, mooi zo met de kleuren roze en mintgroen."" Kijk Oma, wat er op de deur zit?" Op de deur van haar kast een grote poster van een witte tijger met felblauwe ogen." Mooi Anna, heel mooi, weet je wel hoe zeldzaam die tijger is? Ik denk dat er nog niet eens 100 op de hele wereld zijn . Echt heel mooi. Zullen we naar beneden gaan. ik zag taart!"

We zaten buiten en Kim en Adriaan vertelden  over hun vakantie van een week in Tirol en waar ze bergwandelingen hadden gemaakt.Ze waren heel enthousiast,de stilte, de prachtige natuur, de koeien op de bergweide die met elke stap klingelden. Wat heerlijk dat ze het zo fijn hadden gehad, want Kim ziet  heel weinig, maar 10 procent met een oog en Adriaan is helemaal blind, dat lijkt mij dus een enorme uitdaging om in de bergen wandelen. Ze gaan niet zomaar hoor, ze hebben een heel goede conditie omdat ze heel veel goalbal spelen, zelfs op landelijk niveau. Het is een balsport, heel intensief en alleen voor blinden. Er wordt heel veel getraind en Kim  moet dan wel een soort bril op zodat ze helemaal niets ziet.


Vooral Adriaan heeft genoten van het klimmen en van de stilte, er was iemand bij hem die hem begeleidde, allebei hielden ze een stok vast en zo deed hij de moeilijkste wandelingen. Kim had het een beetje moeilijker, ze had vooral veel last van de warmte. 

Adriaan vertelde hoe de groep aanvankelijk de kat uit de boom keek maar steeds meer in hun geïnteresseerd raakte."Zulke vriendelijke mensen", zei hij, "we hebben het zo naar ons zin gehad." Ik luisterde naar het enthousiaste verhaal en voelde me zo trots. Ze doen het toch maar en klagen doen ze niet.
Nadat we bij de Hema waren geweest en Maartje hadden verrast en nog gezellig hadden gepraat, ging ik weer naar huis.


Ja en dan kom je thuis,dan ben je alleen,  daar is niemand die op je zit te wachten en tegen wie je even je verhaal kwijt kunt. En dat blijft zo denk ik. Inmiddels ben ik al vijf jaar alleen en nee, het went niet maar de pijn is wel bijna weg. Mijn grote hond komt kwispelend naar me toe en de kat miauwt, het maakt veel goed. Ik ben wel alleen maar niet eenzaam en dat is niet helemaal waar, soms ben ik dat wel.