Ik heb een heel zwaar leven

Ik heb een heel zwaar leven

                                                                                                                                                                                                                  

Ik heb een heel zwaar leven, is dat waar? Eerlijk gezegd zijn er echt wel momenten geweest in mijn leven dat ik het heb gedacht. Dat iedereen en vooral God mij in de steek had gelaten en dat ik meer verdriet en verlies dan een ander te verduren had. Maar toch, een heel zwaar leven? Dat kan ik echt niet zeggen.

Drie fantastische kinderen, vijf prachtige en lieve kleinkinderen, geweldige buren, lieve vrienden, wat wil ik nog meer? En ik kan ook heel veel opnoemen wat niet goed gegaan is in mijn leven, twee overleden echtgenoten, kanker in de familie, een kind dat een oog heeft verloren, dat was allemaal heel moeilijk, maar nu? Op dit moment? Een prachtig leven, echt waar. Ik geniet van het leven zoals het nu is. 

Mensen die klagen, daar heb ik het moeilijk mee. Bijna altijd gaat het over het verleden en als ik iets geleerd heb dan is het dat het verleden geweest is en er NU niet is. Niets maar dan ook niets kan het verleden veranderen al zou je dat nog zo graag willen. Je kunt erover praten tot je een ons weegt, er verandert niets. 

Veel mensen leggen ook de schuld bij een ander, je kent ze wel, het ligt nooit aan hun dat het niet goed gaat, ze zeggen dat ze het zo goed bedoeld hebben en ondertussen wordt de ander volledig afgebrand. 

Ik probeer klagende mensen uit de weg te gaan maar soms lukt dat niet. En ik vraag me oprecht af, zie je dan niet dat jij ook aan deze situatie bijgedragen hebt?

Iets anders, deze week was ik zo vergeetachtig, niet te geloven. Ik heb de laatste weken heel veel gedaan en ook druk met mijn hoofd bezig geweest. Ik vergeet!!!.

Naar de supermarkt geweest om melk te halen, gelijk nog wat boodschappen gedaan en ik kom thuis zonder melk .Dus moet ik weer naar de winkel.  Ik heb zes brillen in huis en kan geen bril meer vinden als ik beneden ben. Waar laat ik die dingen toch. Ik vind ze natuurlijk wel weer maar snap er niets van waarom ik een bril op het toilet vind en drie brillen in mijn tas.  Waar was ik met mijn gedachten?

 Ik zoek naar mijn autosleutels, ben ervan overtuigd dat ik ze in het vak gedaan heb waar ik ALTIJD de autosleutels in doe. Ik kan ze niet vinden, gelukkig heb ik nog een reservesleutel. Ik pieker me suf wat ik gisteren ook alweer aan had, o ja, een spijkerbroek. maar ook daar zitten ze niet in. Dan vind ik ze toch in mijn tas, in hetzelfde vak en helemaal onderin.

Vandaag krijg ik een berichtje van een vriendin. Is het goed dat ik om 11 uur kom koffiedrinken? Helemaal vergeten, echt waar en ik ben zo blij dat ze dat berichtje stuurt. Het stond in mijn agenda, dat wel maar als je dan niet in je agenda kijkt... En zo vergeet ik nog veel meer dingen, mijn telefoon mee te nemen en waar is mijn telefoon eigenlijk. Gelukkig heb ik nog een vaste lijn dus maar gauw mezelf bellen. 

Ik weet dus dat ik het te druk heb gehad en te weinig geslapen en dan gebeurt er dit. Tenminste, ik hoop dat het de oorzaak is.

Mijn vriendinnen hebben er ook wel eens last van. We zijn met ons vieren en zeker twee van de vier hebben het ook. Vriendin Coosje en ik. Al vijfentwintig jaar komen we eens in de vier weken bij elkaar, de eerste Zaterdag van de maand. Maar dat verandert nog wel eens en daar begint het, mailtjes over en weer, andere datum geprikt en dan loopt het wel eens spaak. Zo ook afgelopen Zaterdag vroegen wij ons af waar vriendin Coosje toch bleef. Het bleek dat ze nog in bed lag en dacht dat het de volgende week was. Nu gaan we toch echt een mailtje sturen een dag van te voren, gemakkelijk op te lossen toch. 

En het was heel gezellig en na een paar wijntjes helemaal!