Bye bye

Igor en Esther

O, wat is afscheid nemen toch moeilijk en het is zo onvermijdelijk.  Je hebt verschillende vormen van afscheid nemen, waarvan natuurlijk de dood de grootste vorm is. maar ook iemand die je dierbaar is en weer vertrekt of het afscheid van een die die zo lang je maatje bij jou in huis is geweest. Ik vind het altijd weer zo moeilijk.
Het is echt zo, de dood hoort bij het leven.
Ik heb wel eens gedacht,je moet je niet zo hechten aan mensen of aan dieren. Dan doet het niet zo'n pijn als ze uit je leven verdwijnen
Dat is echt een heel onzinnige gedachte. Buiten dat het onhaalbaar is, probeer het maar eens tegen te gaan. Je doet je jezelf ook heel veel te kort. En de ander ook.

De pijn die je voelt, heet liefde en of je wilt of niet, liefde laat zich niet uit je leven verwijderen.
Deze week kwam er een eind aan het leven van poesje Igor. Hij was nog niet zo oud, twaalf jaar,  maar langzaam gleed hij uit zijn leventje.

Igor is de poes uit het gezin van mijn zoon Arie.  Hij was al een paar dagen zo ziek dat de dierenarts hem bij zich hield en woensdag belde ze op en vertelde ze dat genezing niet meer mogelijk was en ze hem beter konden laten inslapen.
Groot verdriet bij de kinderen, hij is zo'n lieve poes die heel veel van knuffelen houdt.  Maar ze hadden ook wel gezien dat Igor heel erg mager was geworden en niet meer wilde eten.

Afgelopen donderdagmiddag was het zover en mijn zoon Arie,mama Ollie, Natalie en Esther hielden allemaal om de beurt Igor vast en vertelden hem hoeveel ze van hem hielden.

Het was mooi gegaan, vertelde mama Ollie. De dierenarts had het helemaal begrepen. Ze mochten zoveel tijd nemen als ze nodig hadden. Daarna gaf ze hem een slaapmiddel en een spuitje en sliep hij rustig in. 
Thuis begroeven ze hem onder de appelboom. Ik vind het heel erg, mam", zei Natalie, "maar ik ben zo blij dat we erbij waren.



Dag lief poesje